این فرایند که با تزریق مستقیم مولکول‌های اکسیژن ضمیمه شده در مولکول‌های چربی به درون جریان خون کار می‌کند، می‌تواند به انسان حیات اضافی 30 دقیقه‌ای را زمانی که تنفس آنها قطع شده، اعطا کند.

دکتر جان خیر، سرپرست تیم تحقیقاتی این شیوه ابداعی در بوستون پس از تجربه مرگ دردناک یک بیمار، از آن برای آغاز تحقیقات پیشگامانه خود الهام گرفت.

وی در حال عمل جراحی یک دختر جوان که دچار بیماری ذات‌الریه بود، به دلیل قرار نگرفتن زودهنگام دستگاه تنفس، بیمار دچار مرگ شد.

در واکنش به این رویداد دکتر خیر کار را بر روی ایده تزریق مستقیم اکسیژن در جریان خون بدون نیاز به ریه، آغاز کرد.

تجربیات اولیه نشان داد که این مداخله می‌تواند در حالت تئوری بسیار موفق باشد.

دکتر خیر اظهار کرد: ما خون یکدیگر را مورد استفاده قرار داده، آن را در یک لوله آزمایشگاهی با ریزذرات مخلوط کرده و دیدیم که خون آبی به سرعت قرمز شد.

با این حال تزیق اکسیژن خالص به جریان خون در شکل گاز که 100 سال پیش مورد آزمایش قرار گرفته بود، با شکست مواجه شده بود چرا که منجر به تولید گازهای خطرناک در رگ‌ها می‌شد.

از این رو بیشتر تحقیقات دکتر خیر شامل کشف یک ماده بوده که بتواند اکسیژن را در خود ذخیره ساخته و آن را در یک مایع برای تزریق به بدن معلق نگه دارد.

وی دریافت که استفاده از مولکول‌های چربی موسوم به لیپیدها یکی از بهترین راه‌ها برای بازیابی اکسیژن پس از استفاده از امواج صوتی برای نگهداشتن دو ماده با هم در شکل ذرات بسیار کوچکی است که تنها با کمک میکروسکوپ قابل مشاهده هستند.

این ذرات سپس درون یک مایع قرار گرفته که به سنگینی اکسیژن‌دار شده بود و سه تا چهار برابر ظرفیت اکسیژن سلول‌های قرمز خون بدن را حمل می‌کردند.

هنگامی که این مایع حلال به حیوانات با سطوح پایین اکسیژن تزریق شد، خون آنها طی چند ثانبه به حالت عادی بازگشت.

هنگامی که این مایع به حیواناتی که قادر به تنفس نبودند، تزریق شد، آنها تا 15 دقیقه زنده مانده و در خطر کمتری برای عوارض جسمی قرار داشتند.

هنگامی که این شیوه بر روی انسان آزمایش شد، اکسیژن تقریبا تا 30 دقیقه باقی ماند؛ گرچه که تزریق طولانی‌ مدت‌تر آن می‌تواند به خون بیمار صدمه بزند.

به گفته دکتر خیر، این یک جایگزین اکسیژن کوتاه مدت بوده و راهی برای تزریق ایمن اکسیژن برای حمایت از بیماران در طول دقایق بحرانی است.